مقایسه اثر درمانی فلوکسیتین، سیتالوپرام، استروژن و پروژسترون و دارونما در بهبود گُر‌گرفتگی (Hot flash)، در زنان پری‌منوپاز

چکیده زمینه و هدف: فراوانی و موربیدیتی گرگرفتگی منجر به درمانهای متعدد چه هورمونی و چه غیر هورمونی در سال‌های اخیر شده است. کاربرد فلوکسیتین و سیتالوپرام با عوارض محدود و قابلیت تحمل بالا توسط اغلب خانم‌های مبتلا به گرگرفتگی مورد توجه محققین قرار گرفته است ولی در مورد کارائیشان اختلاف نظر زیاد است. در این مطالعه اثرات فلوکسیتین، سیتالوپرام، هورمون درمانی و دارونما در درمان گرگرفتگی پری منوپوزال مقایسه شد. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود (RCT). جامعه مورد مطالعه شامل زنان 55-46 ساله با علائم گر گرفتگی که حداقل 1 سال از قطع قاعدگی و اثبات یائسگی آنها گذشته بود می‌باشد. روش نمونه‌گیری بلوک بندی تصادفی بود و نمونه‌ها در چهار گروه فلوکستین، سیتالوپرام، هورمون درمانی و دارونما مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌ها پس از جمع‌آوری وارد رایانه شده و با استفاده از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون‌های کای دو، آنالیز واریانس و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: گروه‌های مورد مطالعه از نظر میانگین مدت منوپوز، سابقه ابتلا به بیماری مزمن، مصرف دارو و فراوانی فشار خون در ابتدای مطالعه تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند. اما بین میانگین سنی گروه‌ها اختلاف معنی‌داری وجود داشت (03/0P=). کاهش میانگین دفعات گرگرفتگی بعد از مداخله در گروه استروژن + پروژسترون 57%، گروه فلوکستین 7/74%، گروه سیتالوپرام 8/81% و دارونما 80% بود (001/0p